Moed en doorzettingsvermogen

"Er is moed voor nodig om te gaan schilderen", hoorde ik eens iemand op de televisie zeggen. En hij heeft gelijk! Een wit vel dat voor je ligt, iets tekenen wat er nog niet is. Zo eenvoudig is dat niet.
En als dan het idee er is, dan kom je tijdens het tekenen soms wel eens vast te zitten. Het helpt soms om het van een afstandje te bekijken. Even pauze, even goed kijken. Wat moet ik veranderen om het naar mijn zin te maken? Iets aan de tekening, de compositie of de kleuren? Of ligt het aan mezelf? Is er genoeg rust? Zit ik wel prettig? Om dan te ontdekken dat ik mijn schoenen nog aan heb. Tja, ik denk (of zou het echt zo zijn) dat het daar aan ligt. Dat het beter gaat als ik ze uit trek.
Inmiddels weet ik het. Er komt soms een moment dat het niets lijkt te worden. En ik weet dat je dan toch door moet zetten. Dat het maar een fase is. Dat je daar doorheen moet. Vaak verbetert de tekening snel. Maar bij één van de tekeningen voor mijn nieuwe collectie, was dat niet het geval. Al vanaf het begin was het het niet. Gelukkig heb ik doorgezet. Uiteindelijk begon het wat te worden en ontstond er een prachtige tekening.
En dan is er ook nog het moment van stoppen. Wanneer is een tekening af? Moet je nog doorgaan? Iets verbeteren? Iets toevoegen? "Prachtig! Niets meer aan doen!", roept mijn moeder dan. Dat ben ik niet altijd met haar eens. Ik zie nog dingen, die ik wil veranderen.
En als uiteindelijk de tekeningen naar tevredenheid zijn, begint het samenstellen van het knipvel. Hoe groot worden de plaatjes? Houd ik nog ruimte over? En wat zal ik daar mee doen? Kortom weer een heel proces van keuzes.